Merhabalar ben volkan.
Hayat beni 4 yaşında sınamaya başladı. Amcamın oğlunun düğününde düğün konvoyunun peşindeyim. Ağlaya ağlaya babamın pickup aracının arkasına binmeyi başarmıştım. Tek değildim tabiki arkada abimden tutunda, amca çocuklarına kadar hatta rahmetli babaannem bile var. sadece ben ayaktayım oda yüzüme çarpan rüzgarı hissetmek için.
Hiç bir şey anlamadım. Gerisini sadece sahne olarak hatırlıyorum. gözümü bir açıyorum babam birisiyle tartışıyor. Bir açıyorum amcamla beraber bir taksideyim. bir açıyorum sedyedeyim. sonra tekrar taksideyim.
ve en son açtığımda büyük bir odadayım etrafımda bi dolu insan ,,,,
trafik kazası, sol kulağımın arkasına pickup devrildiği sırada çadır takmak için pickupın kasasıda bulunan çengel giriyor ve orada ne varsa hayatımdan koparıp alıyor. kolum 3 yerden kırılıyor kafada koca bir yarık.
gittimiz ilk hastane devlet hastanesi ölür diye almıyor. 2. hastane 20km uzaklıktaki amasya devlet hastanesi aynı sebep ( babam çıldırıyor oradakilere saldırıyor. amcam beni alıyor ve başka hastaneye). ve en son Samsun 19 mayıs tıp fakültesi hastanesi.
Tamamen okul profesörlerinin deneyim ve bilgisiyle şu an hayattayım. sol kulağımın arkasını bir dokuma ustası gibi işliyorlar. Fakat 3 ipin ucunu bulamıyorlar.Operasyon bölgesi tehlikeli ve aşırı derece karmaşık olduğu için kapatıyorlar. "Hele bir yaşasın gerekirse tekrar açarız"...
bir kaç ay komada kaldıktan sonra gözümü açtığımda sadece annemin çığlık sesini odadaki herkezin bağıra bağıra ağlamasını hatırlıyorum.
Akabinde defalarca girilen tekrar ameliyatları.
Sonuç olarak sol kulak duymuyor, yüzümün yarısı hareketsiz, beni çok rahatsız eden sol göz kapağım kapanmıyor ve şimdilerde halen millete ne olmuş buna yaaa dedirten derin dikiş izlerim.
bana yardımcı olan ameliyatlarıma giren ve beni o bitik durumumdan şu anki halime getiren doktorlarıma çok teşekkür ediyorum ve şu anda hayatta olmayanlar için rabbimden rahmet diliyorum.
çok sorunlu bir okul hayatım, ergenlik yıllarım oldu. Okul takma isimlerim ilk okul dozer volkan, orta okul ayı volkan, lise psikopat volkan
şimdiyse o cahillikle ne kadar aptal olduğumu anlıyorum. İnsanların bana o acır gözle bakmaları yada benimle dalga geçer gibi tavır almaları yada benim öyle zannetmelerim hep hayatımı zorlaştırdı.
insanların bana acımaları değilde korkmalarını istiyordum. Bu sebeplede hemen hemen herkesle kavga içerisindeydim.
Üniversite de duruldum. Kendime geldim bakış açımı değiştirdim. şimdi çok düzenli bir hayatım çok güzel bir eşim ve iyi bir işim var.
İş yeri doktorumun tavsiyesi ve ısrarı üzerine rapor almaya çalışıyorum.
Durumumu kabullendiğim zaman ( çok zor oldu) hayat bana daha güzel fırsatlar sunmaya başladı. Bence sizde öyle yapın.
herkeze selamlar...
Hayat beni 4 yaşında sınamaya başladı. Amcamın oğlunun düğününde düğün konvoyunun peşindeyim. Ağlaya ağlaya babamın pickup aracının arkasına binmeyi başarmıştım. Tek değildim tabiki arkada abimden tutunda, amca çocuklarına kadar hatta rahmetli babaannem bile var. sadece ben ayaktayım oda yüzüme çarpan rüzgarı hissetmek için.
Hiç bir şey anlamadım. Gerisini sadece sahne olarak hatırlıyorum. gözümü bir açıyorum babam birisiyle tartışıyor. Bir açıyorum amcamla beraber bir taksideyim. bir açıyorum sedyedeyim. sonra tekrar taksideyim.
ve en son açtığımda büyük bir odadayım etrafımda bi dolu insan ,,,,
trafik kazası, sol kulağımın arkasına pickup devrildiği sırada çadır takmak için pickupın kasasıda bulunan çengel giriyor ve orada ne varsa hayatımdan koparıp alıyor. kolum 3 yerden kırılıyor kafada koca bir yarık.
gittimiz ilk hastane devlet hastanesi ölür diye almıyor. 2. hastane 20km uzaklıktaki amasya devlet hastanesi aynı sebep ( babam çıldırıyor oradakilere saldırıyor. amcam beni alıyor ve başka hastaneye). ve en son Samsun 19 mayıs tıp fakültesi hastanesi.
Tamamen okul profesörlerinin deneyim ve bilgisiyle şu an hayattayım. sol kulağımın arkasını bir dokuma ustası gibi işliyorlar. Fakat 3 ipin ucunu bulamıyorlar.Operasyon bölgesi tehlikeli ve aşırı derece karmaşık olduğu için kapatıyorlar. "Hele bir yaşasın gerekirse tekrar açarız"...
bir kaç ay komada kaldıktan sonra gözümü açtığımda sadece annemin çığlık sesini odadaki herkezin bağıra bağıra ağlamasını hatırlıyorum.
Akabinde defalarca girilen tekrar ameliyatları.
Sonuç olarak sol kulak duymuyor, yüzümün yarısı hareketsiz, beni çok rahatsız eden sol göz kapağım kapanmıyor ve şimdilerde halen millete ne olmuş buna yaaa dedirten derin dikiş izlerim.
bana yardımcı olan ameliyatlarıma giren ve beni o bitik durumumdan şu anki halime getiren doktorlarıma çok teşekkür ediyorum ve şu anda hayatta olmayanlar için rabbimden rahmet diliyorum.
çok sorunlu bir okul hayatım, ergenlik yıllarım oldu. Okul takma isimlerim ilk okul dozer volkan, orta okul ayı volkan, lise psikopat volkan
şimdiyse o cahillikle ne kadar aptal olduğumu anlıyorum. İnsanların bana o acır gözle bakmaları yada benimle dalga geçer gibi tavır almaları yada benim öyle zannetmelerim hep hayatımı zorlaştırdı.
insanların bana acımaları değilde korkmalarını istiyordum. Bu sebeplede hemen hemen herkesle kavga içerisindeydim.
Üniversite de duruldum. Kendime geldim bakış açımı değiştirdim. şimdi çok düzenli bir hayatım çok güzel bir eşim ve iyi bir işim var.
İş yeri doktorumun tavsiyesi ve ısrarı üzerine rapor almaya çalışıyorum.
Durumumu kabullendiğim zaman ( çok zor oldu) hayat bana daha güzel fırsatlar sunmaya başladı. Bence sizde öyle yapın.
herkeze selamlar...
