öyle zor geliyor ki bazen insana yaşamak, Ama herşeye rağmen yaşamalıyız diyenlerdenim ben, allah bize bu gücü bu dirayeti verdiyse yaşayacağız arkadaşlar.
ben yürümenin tadını hiç bilmeyenlerdenim. 9 aylıkken daha bebekken yapılan yanlış bi iğne ve doktor hatası benim de hayatımı kararttı. ben de istedim ölmeyi, asla da inkar etmiyorum. bizi anlamak için bizim gibi olmak gerekir. hani derler ya daldan düşen halden anlar diye.
3 yıldır antidepresan kullanıyorum. uykusuzluk mutsuzluk umutsuzluk bunlar birbiri ardına sıralanıyor, arkadaşlarıma bakıyorum evlenmişler çocukları bile olmuş, ya biz olduğumuz yerde sayıyoruz, bu ve buna benzer şeyler insanı herşeye sürüklüyor. neden ben ALLAHIM dediğim çok oldu, çok isyan ettim, ama bugünede şükürler olsun. neden mi? çünkü beterin beterini görünce insan şükrediyor.
artık yaşamaya alıştım. yürümemeyi hiç ama hiç dert etmiyorum, çünkü tadını zaten bilmiyorum ki. şu bir gerçek ki, çevremde arkadaşlarım da sülalemdeki yürüyen insanlar bile bana imrenir oldular, onların yapamadığı çok şeyi yapıp başarıyorum.
birgün yoldayken adamın biri bana (NE KADAR GÜZEL Bİ YÜZÜN VAR VE O GÜLÜMSEMEYİ KİMSELERDE GÖREMEDİM) dedi. güldüm kendi kendime, demek ki ben de gülebiliyormuşum :wink:
intahar çözüm değil, sadece bi batak. intahar bi son değil ki, aslında bi başlangıç. bu dünya geçici, rabbim verdiyse bu canı ,rabbim alır. onun verdiğine de kıyılmaz, ben hep ona sığındım doğru yolu ancak o gösterir.arkadaşlaşlar rabbim boynuz verse taşımaya mecburuz, buda bi sınav rabbim sevdiği kuluna verir dener ancak unutmayın ve metanetli olalım değilmi
ben yürümenin tadını hiç bilmeyenlerdenim. 9 aylıkken daha bebekken yapılan yanlış bi iğne ve doktor hatası benim de hayatımı kararttı. ben de istedim ölmeyi, asla da inkar etmiyorum. bizi anlamak için bizim gibi olmak gerekir. hani derler ya daldan düşen halden anlar diye.
3 yıldır antidepresan kullanıyorum. uykusuzluk mutsuzluk umutsuzluk bunlar birbiri ardına sıralanıyor, arkadaşlarıma bakıyorum evlenmişler çocukları bile olmuş, ya biz olduğumuz yerde sayıyoruz, bu ve buna benzer şeyler insanı herşeye sürüklüyor. neden ben ALLAHIM dediğim çok oldu, çok isyan ettim, ama bugünede şükürler olsun. neden mi? çünkü beterin beterini görünce insan şükrediyor.
artık yaşamaya alıştım. yürümemeyi hiç ama hiç dert etmiyorum, çünkü tadını zaten bilmiyorum ki. şu bir gerçek ki, çevremde arkadaşlarım da sülalemdeki yürüyen insanlar bile bana imrenir oldular, onların yapamadığı çok şeyi yapıp başarıyorum.
birgün yoldayken adamın biri bana (NE KADAR GÜZEL Bİ YÜZÜN VAR VE O GÜLÜMSEMEYİ KİMSELERDE GÖREMEDİM) dedi. güldüm kendi kendime, demek ki ben de gülebiliyormuşum :wink:
intahar çözüm değil, sadece bi batak. intahar bi son değil ki, aslında bi başlangıç. bu dünya geçici, rabbim verdiyse bu canı ,rabbim alır. onun verdiğine de kıyılmaz, ben hep ona sığındım doğru yolu ancak o gösterir.arkadaşlaşlar rabbim boynuz verse taşımaya mecburuz, buda bi sınav rabbim sevdiği kuluna verir dener ancak unutmayın ve metanetli olalım değilmi