Bizim mahallede engelli

Bizim mahallede engelli

Hiçbir mahalleden farlı değildir bizim mahallede, aynı toplum, aynı insanlar, aynı düşünce yapısı… Oysa bizim mahalleydi biz vardık orada bizim yaşadığımız yerdi. Her sokağında bir anı, her toprağında bir adım, her bir yanında bir özlemin yaşandığı, hayatla tanışarak insanların gerçek yüzünü ilk olarak gördüğün hayata ilk adımları attığımız şirin ve güzeldi mahallemiz.

İlk kez bizim mahallede başladı. Ailende hissettirilmediğin engelinin acısının yüzüne vurulması, el bebek gül bebek büyütülen evimizden, ilk olarak sokağa çıkarak oyun oynamak için gittiğin akranlarının yanında ezilmişliğin ilk şamarıydı engelli olmak. Onlar için önemi yoktu çünkü seninle eğlenerek onlar çok mutluydu. Oysa biriyle dalga geçmek, alay etmek mi mutluluktu?

Akşam eve geldiğinde kimseye anlatmadığın ezilmişliğin, alay edilerek yıkılmışlığın faturasını sadece kendine kestiğin, kimseyle görüşmek istemeyerek bir köşede kıvrılmanın acısını yaşamak, insanlara karşı içindeki hırsı aşamamak ne kadar zordu.

Ertesi sabah çıkarsın hani çocuksun ya her şeyi unutmuşsun. Sanıyorsun ki her şey değişecek, bir umutla, bir sevinçle atarsın kendini sokağa, oyun oynamak hevesiyle çıktığın sokaktaki alaycı sözler kulaklarında çınladığı zaman, o hezimeti kaldıramazsın. Artık insanlara olan güvenin sarsılmaya başlar. İşte o sarsılan güvenin, o ezilmişliğin faturasının kesildiği kişi yine kendin olursun.

Oysa bizim mahalleydi burası, bizim hayatımızda ilkleri yaşadığımız, umutlarla koştuğumuz, sevgiyle kaynaştığımız, güzellikleri yaşadığımız bizim mahalleydi. Herkesten farklı olan tek şey engelli olmaktı. Engelimizle yaşamaktı…

Bir gün sorarsın kendi kendine o çocukça soruları yine… Ben neden böyleyim diye… O ezilmişliğin içinde zaten anlatmazsın, çocukça sorduğun soruları, çocukça benliğine. Düşünürsün ararsın bir çıkar yol kendine, her sokağa çıkışta ezilmişliği yavaş yavaş sindirirsin içine… Artık anlarsın hayatta mücadele etmenin gerekliliğini o yaşta anlarsın engelli olarak yaşamın çilesini, dökemesen de hiç kimseye içini, yaşayarak öğrenirsin hem hayatı hem de kendini…

Küçücük yüreklerde engelli yaşamak o kadar zordu ki; hem çocuk olmak hem engelli olmak, bizim mahallede de olsa zordur engelli olarak yaşamak…

yüreğimi sızlattın arkadaşım kendimi bir an kendi mahallemde ve o yaşadıklarının tıpatıp benzerini yaşadığım günlere götürdün

Hangimizin mahallesi farklı? Hangimiz yaşamadık bu acıları, bu duyguları? Hangimizin içinden bir şeyler kopmadı?

Ezilmiş yüreğimizle kararmış kalplere karşı hangimiz mücadele etmedi?

Bütün bunları sorsak da içimiz ezile ezile, yaşamak zorundayız belki bizim mahallede, belki bizim köyde, beklide bizim şehirde… Yaşadığımız yer ne re olursa olsun. Acılar, çileler aynı yerde, aynı bedende yaşanıyor.

Hocam o kadar güzel anlatmışsınki ..
Bizim mahallenin melek kalpli İnsanı
Hayatta tanıdığım en iyi dost..
Yüreğine sağlık..

Elbette her mahalle tıpkısının aynısı diye bir esas yoktur. Her mahallede farklıklar olacaktır. Aynı zaman kişilik farkı ve olayları kendi benliğimizde değerlendirme farkı da olacaktır.

Konunun ana temasında çocukluktaki yaşadığımız mahalle anlatılmıştır. Velâkin son paragraftaki sorumda çocuklar ibaresi yoktur. O soruyu sorarken de öyle bir düşünce ile sormadım. Elbette ki çocukların kalplerinin kararması ibaresi uygun olmayacaktır…

Her mahallenin birebir aynı olduğuna inanmıyorum..Ben eski mahallemde büyümüş olmasaydım şimdi çok daha başka olacaktı hayatım. Keşke o mahallede geçmeseydi çocukluğum ve keşke o mahallede büyümeseydim..

Hala rüyalarıma girer çocukluğumun geçtiği o ev zaman zaman özlerimde hatta taşındıktan sonra alışamadım yeni mahalleme eski mahallemi özledimde amaa büyüdükçe yaşım ilerledikçe fark ettimki engellerle dolu o mahalle sebep olmuş bir çok şeye.. Ne kaybettimse o mahallede kaybettim ne kazandımsada o mahallede kazandım..

"Ezilmiş yüreğimizle kararmış kalplere karşı hangimiz mücadele etmedi?" Ben ettim ama hiçbirşey değişmedi o eski mahallede..Benim mücadelesini verdiğim davaları sollayan davalar yaşanıyor şimdilerde orada.. ve bana gösterilmeyen hoşgörü anlayış şimdi bol booool sunuluyor orada şimdi şu an çocukluğunu ve genç kızlığını yaşayanlara..

Ben yaşarken o mahallede sokaklar dardı insanlarda dardı..Şimdi o kadar genişki insanlar ve sokaklar tüm çocukları ve gençleri yaşayabiliyorlar geniş geniiiş..!!

Bizi yaşatmamışlardı!

Sevgili Esat yine onikiden vurmuşsun ben de dahil hepimiz çocukluğumuzdaki engelli olmamızın yüzüme vuruluşunu hatırladık seninle. Bende okula gidinceye kadar herşey normal sanıyordum aile içinde öyleydi çünkü. Doktorlara gidiliyordu ama bu normal bişeydir herkes gider diyordum. Fakat öyle değilmiş çocukların acımasız cesaretiyle karşılaşınca dedim bunu öyle değilmiş EMEL Çok güzel ifade etmişsin yüreğine sağlık...

esat güzel duygularını paylaştığın için teşekkürler bizleri çocukluğumuza götürdün. aklıma ilk gelen şey;

maş yapacak olursak iki güçlü arkadaş adam seçerlerdi. en son ben kalınca anlardım ki ben .....

slm. bu gözlük takmakla alakalı sanırım.
eskiden gözlük takanlara 4 göz derlerdi. şimdi etrafıma bakıyorum bi dünya insan gözlüklü ve 4 göz degiller... tabi egitimde faktör
şimdi o mahallede dışarı cıksan aynı yada farklı kişilerle aynı duyguları yaşıyacağını sanmıyorum... toplumun bilinçlenmesi ve bizim saklanmamızla alakalı olduğunu sanıyorum...

uctun;

bence eğitim ile bir alakası yok.
kendim den eminim ki şimdi de çocuk olsam ve arkadaşlar maç yapıp adam seçseler yine beni en sona bırakırlar. kavga ettiğim sırada bana edecekleri küfür arasında ilk küfürler TOPAL olur.

bu gözlük için de geçerli..

engelli oldugunu hissettirmeyen mahallede var insana seni oldugun gibi kabul eden tabi her mahalle böyle değil engelli oldugunu hissettiren mahallede var yani insanların engelliye bakış açısı nasıl olursa mahalledeki çocuklarda engellilere öyle bakıyorlar çok güzel anlatmışsınız zaten söyleyecek fazla bir şey yok paylaşımınız için teşekkürler

yaşamın bir parcası olmadığımız sürece hepimiz sakat yada topal olarak anılırız... sen umuda dair düşüncelerini kaybedersen istenmediğin kişi olarak kalırsın... benim ki iyimserlik ise... iyimser ol.......... hayat sadece bir şeye odaklanarak devam etmiyor.

ben yaptığım açılama ile "kendime olan iyimserliğimin olmadığını değil" - "umudu mu yitirdiğim değil" - " hayata sadece bir şeye odaklandığımı" değil, çevrenin bana bu gözle baktığını söylemek istedim...

Hepimiz çocukluğumuzda az çok bunun gibi olaylarla karşılaştık. Bende okula gidene kadar bilmiyordum. En çok da dışırı çıktığımda çevremdekilerin bana bakışları beni etkilerdi. Çocuk anlamaz densede aslında çocukken insan daha çok üzülüyor ve yaşananları unutamıyor. Çok güzel bir yazıydı. Yüreğinize sağlık.

Değerli pasaman;
Düştüğünüz notta biraz daha anarşist yazılar yazmam konusunda telkinde bulunmuşsun. Elbette görüşün güzel biraz daha yırtıcı olmalı insan hareketleriyle ve sözleriyle savunduğu davasıyla ses getirebilmelidir.

Oysa bu sitede anarşist diye tabir ettiğiniz tarzda yazıların bile ne kadar atıl kaldığı aşikârdır. Ben genelde ılımlı bir tarz izlerim. Sitedeki yazılarımda çok tartışmalara girmemeye özen gösteririm. Velâkin reel hayatta düşündüğünüz kadar ılımlı değilim. Yeri geldiği zaman tepkimi net ifadelerle etkili bir şekilde ortaya koyarım.

Burada ılımlıda yazsan, anarşistte yazsan hatta ben biraz daha öteye götüreyim isyanda ederek yazsan birlik ve beraberlik olmadığı sürece, insanlarımızdaki bu nemelazım tavırları devam ettiği sürece çok bir değişiklik olacağını düşünmüyorum. Burada yapılacak olan kendini ne kadar bilinçli hale getirebilirsen ve bunu karşındaki insana da yansıtabilirsen sanırım en güzele yakın bir sonuç ortaya çıkar...

benim mahallem malallelerim çok farklıydı.ben çocukluğunu doya doya sokakta geçiren biriyim öyleki ilk okulda çantam arkadaşlarla eve gidermiş ben bir kaç saat sonra

görünümüzde farklılık var tabiki ilgi cekici olup sorgulanacak ama çocuklar bunu biraz daha acımasız sorgulayabiliyor.
benim arkadaşlarım dile bile getirmez çoğu sebebini bile bilemezdi.her zamanda oyun kurucusu yada oyunlarda büyük yeri olan biriydim

ben ailenin çocuğuna tutumunun çok önemli olduğunu düşünüyorum
bir tanıdığım var kızı biraz konuşmada problem yaşıyor kardeşi bile onu toplum içinde rencide edebiliyor buna annesi izin veriyor sesini bile çıkarmıyor .anlayacağınız o kıza kardeş böyle davranırsa el nasıl değer verip o küçük sorunu görmemezlikten gelsin

Yalnız kalp;
Senin yaşadığın duyguları empati kurarak yaşamak isterim. Lakin seni tam olarak anlayamasam da en azından anlamaya çalışabilirim. Belki çocukluğunuzda engelli olmadınız ama beklide daha zor olanı yaşadınız. Hiç beklemediğiniz bir anda, hiç hesapta yokken aniden hayatınızın bu kadar olumsuz anlamda değişmesi çok zor bir durumdur.

Gerçekten bütün bunlara rağmen hayata bu kadar sıkı bağlanmanız, bu kadar karalı bir şekilde düşünmeniz azminizin ve kararlılığınızın bir sonucudur diye düşünüyorum. Her acı zordur. Lakin o zorluklara göğüs gererek mücadele etmek daha da zordur. Siz bunu başararak çok daha zor olanı aşmışsınız. Önemli olanda bu işte dimdik durabilmek, hayata olumlu bakabilmek…

[FONT=Verdana]Ufacık bir dip not;Hep mazlum engel profilindesin.Senden anarşist engel profilinde yazılar bekliyorum...Bizim camiayı örgütlemek lazım,hayata karşı...Zira,ana temasını bizim oluşturduğumuz oyunun kuralını,başkalarının belirlemesinin bir alemi yok...Zaiyatın önüne geçilmez bu şekilde maazallah...Bize bolca anarşist lazım velhasılı...[/FONT][/QUOTE]

dostum sana canı gönülden katılıyorum! ben çocukluğumdan beri hep polis olmayı veya asker olmayı hayal ederdim. ama tam askerlik çağına geldiğimde askerliğe elverişsiz oldum yirmi yıl aynı mahallede aynı sokakta yaşadım!!! ama bir kişi bile bana sen engellisin yazık olmuş veya dalga geçmek gibi bir tavır sergileyemedi... niyemi? çünkü o kadar asi, o kadar baş belası bir deliydim ki; bir arkadaşım sırf bana -bu çocuk kaza yapmasaydı buranın belediye başkanı bile olurdu... dediği için adamın suratında soda şişesini kırdım gayet ciddiyim!!! çok şükür kimsenin işine karışmam!!! kimsenin haline vaktine laf etmem!!! ama kimseyede E.T.T.İ.R.M.E.M...

İnsan sanal ile gerçek hayatı bütünleştirmelidir. Ben sanalda çok makabil olan bir kişi değilim. Belki bunun vermiş olduğu bir müptedilik olduğunu düşünüyorum. Bunun için bazı konularda bu müsavatı daha iyi koruyabilmek için biraz daha zamana ihtiyaç olabilir.

Kuşkusuz tepkilerin yerli yerince verilerek tesirinin daha fazla olması sağlanabilir. Buradaki verilen tepkideki anarşist veya müsamahakâr tutumdan çok verilen tepkinin ne kadar mefhumlu olduğu ehemmiyet taşır.

Zati bende anarşist yazıların kavga anlamı taşımadığını çok iyi biliyorum. Biraz daha girişken bir şekilde keskin ifadelerle konulardaki efekti ortaya koymaktır. Bu konuda bil hassa sizinle hemfikirim.

Anarşist yazılardaki gizemi sen ben görmeyeceksek bunun etkisi kime olacak? Bu anarşist yazıları sadece anarşist yazanlar mı anlayacak? Bazı konularda toplum seviyesine göre yazılarda yazmak gerekir diye düşünüyorum. Her türden yazıyı, hayatın gerektirdiği şekilde paylaşarak değer bulduğumuz konuları değerlendirmek gerekir.

Bizim mahallede ben engelli olduğumu bilmedim,ailem bana hissettirmedi...Arkadaşlarım da hissettirmedi...Arkadaşlarımla sek sek ve saklambaç oynardım,çocuk aklımla.Kimse bana sen oynayamazsın demedi..
Ne zaman büyüdüm o zaman farkına vardım kendimin farklı olduğunu

pasaman' Alıntı:

[FONT=Verdana]Pasamanca bir saçma yazayım gevelemelerimin sonunda:“Menfiliğinde kail olduğum bir yerde herkes tarafından seviliyorsam,kendimde mutlaka hata ararım...”Arasıra anarşistlik şart Sevgili Eshat,resimde kendini ifade etmek adına...[/FONT]

Genişletmek için tıkla ...

Paşa kardeşim senin söylediğin anarşizim değil ki
Keskin çizgilerle ifade et,kendi rengin olsun ,ses getirsin yazdığın şeyler diyorsun ama bu başka şey anarşizim başka şey
Anarşizim kuralsızlıktır ve sen anarşist değilsin..

Kurallı anarşişt seni,çözdüm olayı sayende
Ben konuya el atarsam konu uçar,paşa kardeşim..
En iyisi hiç dokunmayım

Değerli pasaman bu konuda gereken muhtevalı yazıları yazmaya itina göstereceğim. Muasır bir devrim açarak yeni heyecanlara kendimizi hazırlamalıyız. Zira bu tür tahvilâtların adaptasyonu daha da artırarak etkileşmeyi en üst safhaya taşıyacağını düşünüyorum.

Bu konuda elimden gelen gayretleri en azami düzeyde göstererek, her şeyin yakın gelecek dönemde daha güzel bir statüde olacağına kanaatim ziyadesiyle meşbudur.

Esasen olması gerekende bu veçhede etkileşime katkıda bulunmaktır. Bu ortam da bulunan herkese ayrı bir hava katarak, olayları edalı bir ahenkle sunmamızın, buradaki güzelliklere katacağı halâvetin doruk noktaya ulaşması açısından ihtimamı tartışılmaz.

Şehri’nin eline kaldımsa sanırım ben uçacağım…