Bugün engelli oldum.(22 aralık 1993)
Hava soğuk ve sisliydi.Yollar gizli buzla kaplanmıştı.sabah erkenden 6.30 da servise binmek için toplanmıştık.O yıllarda bizim oralarda,kız çocuklarını liseye göndermedikleri için fazla kız öğrenci yoktu.Bizden sonraki nesile örnek olmalıydık,bunun çabası içindeydik.Servis geldi,itiş kakış arkadaşlar minibüse bindi.Ben arkada kalmış ve yer bulamamıştım.Arkadaşların yanına sıkışarak ben de oturdum bir yere.Okul yarım saatlik bir mesafedeydi.10 dk falan gittikten sonraminibüs bir kaç kez kaydı ve yoldan çıktı.Herkes bir panik içinde bağrışmaya başladı.Bense kötü birşeyler olacağını sezmiş ve içimden "Allah'ım ölmek istemiyorum"Deyip dua etmeye başlamıştım...
Gerisini hatırlamıyorum.Ayıldığımda bütün arkadaşlar dışarı çıkmış ve minibüsün içinde sadece ben kalmışım.Bir kaç arkadaş beni araçtan çekiştirerek çıkardı.olan olmuştu,bacaklarımı hissetmiyordum.Tabi arkadaşların hiç bir bilgisi olmadığından beni oturtmakta ısrar ediyorlar,yanıma da destek için bir arkadaşı oturtmuşlardı.
ilk yardım çok önemliydi ve en yapılmaması gerekeni yapmışlardı.Şöfor bir araç bulmuş ve bizi hastaneye götürmek için sonradan gelmişti.
Artık hastane maratonu başlıyordu.Bizi hastaneye götüren otobüsün içinde yüzümü gördüm.Tanınmaz bir haldeydim,ama yinede metanetimi koruyor güçlü olmaya çalışıyorudum.
Hayallerimi ,umutlarımı,yarınlarımı ve kitaplarımı o gün o minibüste bırakmıştım...Hayat herkese ve herşeye rağmen devam ediyordu.Yenilmemeliydim hayata.Yanımda hiç bir destekçim olmasa da örnek olmalıydım insanlara.
İlk başlarda insanların o bakışları içimi acıtsa da ,rahatsız etse de ben engelimle barışık olmayı öğrendim.Onların vah vah,tüh tüh pek de gençmiş güzelmiş laflarını duymuyordum artık.
İmkanlarımız kısıtlıydı ve ben tek başıma birşeyleri başarmak zorundaydım.Üniverite sınavına girdim kazandım,açıköğretim fakültesini bitirdim.ben istediğim bölümü okuyamamıştım ama kardeşlerime destek olup okutmalıydım.İşe başladım,mücadelem hep devam etti.Çok zor günler geçirdim ama hiç isyan etmedim.Annem çok isyankardı,onunla uğraşmaktan kendimi düşünmeye bile fırsatım olmamıştı.
Allah sevdiği kullara müsibet ve hastalık verirdi.Demek ki ben de sevdiği bir kuldum.Hep olumsuz şeylerden olumlu şeyler çıkarmaya,hayata umutla bakmaya,güzelliklerin bir gün varolacağına inanarak yaşadım.
Şimdi engelliyim,ama bir çok sağlıklı insanın yapamayacağı şeyleri yapacağıma inanıyor ve güçlüyüm.Herşeyden önemlisi hayata küsüp,birilerine darılıp bir kenara çekilmek değil,bizlerin de varolduğunu başarabileceğini göstermek...
Engelliyim,güçlüyüm,umutluyum,sevgi doluyum,ne olursa olsun hayatı ve insanları seviyorum... Sevgi yüreğinizden hiç bir zaman eksilmesin...
Hava soğuk ve sisliydi.Yollar gizli buzla kaplanmıştı.sabah erkenden 6.30 da servise binmek için toplanmıştık.O yıllarda bizim oralarda,kız çocuklarını liseye göndermedikleri için fazla kız öğrenci yoktu.Bizden sonraki nesile örnek olmalıydık,bunun çabası içindeydik.Servis geldi,itiş kakış arkadaşlar minibüse bindi.Ben arkada kalmış ve yer bulamamıştım.Arkadaşların yanına sıkışarak ben de oturdum bir yere.Okul yarım saatlik bir mesafedeydi.10 dk falan gittikten sonraminibüs bir kaç kez kaydı ve yoldan çıktı.Herkes bir panik içinde bağrışmaya başladı.Bense kötü birşeyler olacağını sezmiş ve içimden "Allah'ım ölmek istemiyorum"Deyip dua etmeye başlamıştım...
Gerisini hatırlamıyorum.Ayıldığımda bütün arkadaşlar dışarı çıkmış ve minibüsün içinde sadece ben kalmışım.Bir kaç arkadaş beni araçtan çekiştirerek çıkardı.olan olmuştu,bacaklarımı hissetmiyordum.Tabi arkadaşların hiç bir bilgisi olmadığından beni oturtmakta ısrar ediyorlar,yanıma da destek için bir arkadaşı oturtmuşlardı.
ilk yardım çok önemliydi ve en yapılmaması gerekeni yapmışlardı.Şöfor bir araç bulmuş ve bizi hastaneye götürmek için sonradan gelmişti.
Artık hastane maratonu başlıyordu.Bizi hastaneye götüren otobüsün içinde yüzümü gördüm.Tanınmaz bir haldeydim,ama yinede metanetimi koruyor güçlü olmaya çalışıyorudum.
Hayallerimi ,umutlarımı,yarınlarımı ve kitaplarımı o gün o minibüste bırakmıştım...Hayat herkese ve herşeye rağmen devam ediyordu.Yenilmemeliydim hayata.Yanımda hiç bir destekçim olmasa da örnek olmalıydım insanlara.
İlk başlarda insanların o bakışları içimi acıtsa da ,rahatsız etse de ben engelimle barışık olmayı öğrendim.Onların vah vah,tüh tüh pek de gençmiş güzelmiş laflarını duymuyordum artık.
İmkanlarımız kısıtlıydı ve ben tek başıma birşeyleri başarmak zorundaydım.Üniverite sınavına girdim kazandım,açıköğretim fakültesini bitirdim.ben istediğim bölümü okuyamamıştım ama kardeşlerime destek olup okutmalıydım.İşe başladım,mücadelem hep devam etti.Çok zor günler geçirdim ama hiç isyan etmedim.Annem çok isyankardı,onunla uğraşmaktan kendimi düşünmeye bile fırsatım olmamıştı.
Allah sevdiği kullara müsibet ve hastalık verirdi.Demek ki ben de sevdiği bir kuldum.Hep olumsuz şeylerden olumlu şeyler çıkarmaya,hayata umutla bakmaya,güzelliklerin bir gün varolacağına inanarak yaşadım.
Şimdi engelliyim,ama bir çok sağlıklı insanın yapamayacağı şeyleri yapacağıma inanıyor ve güçlüyüm.Herşeyden önemlisi hayata küsüp,birilerine darılıp bir kenara çekilmek değil,bizlerin de varolduğunu başarabileceğini göstermek...
Engelliyim,güçlüyüm,umutluyum,sevgi doluyum,ne olursa olsun hayatı ve insanları seviyorum... Sevgi yüreğinizden hiç bir zaman eksilmesin...
