Nisan 2013'dü. Bir baba dostunun vefatından dolayı hanımına taziyeye gidiyorduk. Arabayı kızkardeşim kullanıyordu. Yanında ben arkada benim oğlum kızım ve kızkardeşimin kızı vardı. Arabamızı sağa çektik dörtlüleri yaktık gideceğimiz yere nerede. Döneceğimizi tam belirlemek için konuşuyorduk ki arkamızdan bi çarpma sesi aracın ön paneli kucağımızda araç sola doğru yön değiştirdi ne oluyor demeden yoldan geçen başka bir münibüs te vurup bizi yola fırlattı. Aracın kapıları açılmadı oğlum içerden TEKMEYLE camı patlattı ve dışarı çıktı yardım istedi polis ambulans derken hastaneler tahliller falan. Aradan tam 1 ay geçti akşam kızımın ateşi vardı üşürmüştü yanında uyudum ara ara ateşine baktım. Sabah bi gözümü açtım hastanedeyim ve başında tüm ailem ve komşularım. Konuşamadan tekrar kendimi kaybettim. Tekrar kendime geldiğimde öğrendim ki çok kuvvetli bir epilepsi nöbeti geçirmişim. Hiç daha önceden böyle bir şey yaşamadığım için herkes beni ölüyor sanmış çocuklarım sokaklara dökülmüş komşularım başıma toplanmış tüm mahalle ayağa kalkmış.
İşte böyle
Ve artık onunla arkadaş olduk. Benimle birlikte tüm ailemin de hayatını da değiştirdi
Artık her nöbetimde bu defa uyanamayacağım korkusu yaşamaya başladım psikolojim çok bozuldu. En çok #a kızımın bozuldu. Çünkü beni o vaziyette ve küçük yaşta ilk o gördü ve hâlâ korkuyor. İlaçlarımı dakika dakika takip eder
İşte böyle
Ve artık onunla arkadaş olduk. Benimle birlikte tüm ailemin de hayatını da değiştirdi
Artık her nöbetimde bu defa uyanamayacağım korkusu yaşamaya başladım psikolojim çok bozuldu. En çok #a kızımın bozuldu. Çünkü beni o vaziyette ve küçük yaşta ilk o gördü ve hâlâ korkuyor. İlaçlarımı dakika dakika takip eder
