Merhaba arkadaşlar,dostlar,abilerim ve ablalarım,
Ben 18 yaşında bir gencim.Yani 18 yaşına hastanede girdim
Motosiklet sevdalısı olan ben.Yaptığım çok basit bir kaza ile büyük operasyonlar geçirdim.
Öncelikle halime şükrediyorum daha kötüsüde olabilirdi.
Genelde hızlı kullanan birisiyimdir fakat şükürler olsun ki yüksek hızda kaza yaşamadım.10 Aralık 2016 günü motorumu çıkarttım, ekipmanlarımı giydim ve yola koyuldum.Yola çıkmam 10sn oldu olmadı kendimi yerde buldum.Bir bayan sürücünün yola atlamasıyla birlikte yerdeyim.Ambulans geldi.Sol göğsümde berbar bir ağrı ve acı var. Göğüs cerrahı geldi ve akciğerimin söndüğünü ameliyatsız bir şekilde tedavi edeceğini söyledi. Tüp yoluyla tedavi edilde ve tüp çıkartıldı.3 Gün sonra taburcu oldum.
Sonra ise karnımda ağrımdan dolayı tekrar aynı hastaneye başvurduk.Dalağımın kazada parçalandığını,kanamanın ise karnıma yayıldığını söylediler. Ameliyata aldılar.4 saat sonra deliler gibi ağlamayla uyandım. Karnımda kocaman bir kesik vardı.Gece saat 2.30'ta ben ağrı kesici diye bağırıyordum. Dalaksız oldum.
Ameliyat olalı 1.5 ay geçti çok şükür ağrılarım azaldı normal yaşantıma dönmeye başladım.
Bu kaza bana birşey öğretti belkide uyarıydı, bana dediki "Oğlum bak, daha hızlı yapabilirdin, ölebilirdin.Ailen perişan olurdu,sevgilin perişan olurdu.Hayat güzel, her şey devam ediyor."
Bende artık hayata pozitif bakmaya başladım.
Eskiden engelli kardeşlerimizin,hasta olan kardeşlerimizin halinden anlamazdım. Şimdi çok iyi anlıyorum, o çaresizlikler, o acılar sanki hayatınız bitmiş gibi duyduğunuz psikolojik durumlar.Belki sizin kadar yaşamadım ama anladım. Hayattan vazgeçmeyin. Çünkü hala hayattasınız.En az herkes kadar sağlıklısınız.Çünkü bu yazdığımı okuyorsanız, yaşamaya değer şeyleriniz hala var.Vazgeçmeyin
Bu arada aman ha motordan uzak durun,durdurtun yasaklayın
Ben 18 yaşında bir gencim.Yani 18 yaşına hastanede girdim
Motosiklet sevdalısı olan ben.Yaptığım çok basit bir kaza ile büyük operasyonlar geçirdim.Öncelikle halime şükrediyorum daha kötüsüde olabilirdi.
Genelde hızlı kullanan birisiyimdir fakat şükürler olsun ki yüksek hızda kaza yaşamadım.10 Aralık 2016 günü motorumu çıkarttım, ekipmanlarımı giydim ve yola koyuldum.Yola çıkmam 10sn oldu olmadı kendimi yerde buldum.Bir bayan sürücünün yola atlamasıyla birlikte yerdeyim.Ambulans geldi.Sol göğsümde berbar bir ağrı ve acı var. Göğüs cerrahı geldi ve akciğerimin söndüğünü ameliyatsız bir şekilde tedavi edeceğini söyledi. Tüp yoluyla tedavi edilde ve tüp çıkartıldı.3 Gün sonra taburcu oldum.
Sonra ise karnımda ağrımdan dolayı tekrar aynı hastaneye başvurduk.Dalağımın kazada parçalandığını,kanamanın ise karnıma yayıldığını söylediler. Ameliyata aldılar.4 saat sonra deliler gibi ağlamayla uyandım. Karnımda kocaman bir kesik vardı.Gece saat 2.30'ta ben ağrı kesici diye bağırıyordum. Dalaksız oldum.
Ameliyat olalı 1.5 ay geçti çok şükür ağrılarım azaldı normal yaşantıma dönmeye başladım.
Bu kaza bana birşey öğretti belkide uyarıydı, bana dediki "Oğlum bak, daha hızlı yapabilirdin, ölebilirdin.Ailen perişan olurdu,sevgilin perişan olurdu.Hayat güzel, her şey devam ediyor."
Bende artık hayata pozitif bakmaya başladım.
Eskiden engelli kardeşlerimizin,hasta olan kardeşlerimizin halinden anlamazdım. Şimdi çok iyi anlıyorum, o çaresizlikler, o acılar sanki hayatınız bitmiş gibi duyduğunuz psikolojik durumlar.Belki sizin kadar yaşamadım ama anladım. Hayattan vazgeçmeyin. Çünkü hala hayattasınız.En az herkes kadar sağlıklısınız.Çünkü bu yazdığımı okuyorsanız, yaşamaya değer şeyleriniz hala var.Vazgeçmeyin
Bu arada aman ha motordan uzak durun,durdurtun yasaklayın
