İlk görüşte aşk vardır
Aşk engel tanımayan laf anlamayan güzel ve yoğun bir duygu şimdilerde….
Ama o zaman hiç aklımda yoktu buaşk neydi?nasıl bişeydi bilmiyodum yaşım 17ydi şimdi görüyorumda o yaşdaki gençler aşk hakkında yorum yapıyor eski sevgililerini anlatıyorlar…neyse bu benim ilk kalp ağrım,heyecanım çarpıntımdı,hayatımı değiştiren dönüm noktası…2003yılı nisan ayındaydık çok iyi hatırlıyorum günlerden perşembeydi,bizim burada perşembeleri Pazar olur.ben ankaraya hastaneye gidiyordum.haftada 3gün dialize.ilçeden mesafe 68km falan sabah 6da çıkardım eve 3e 4e ancak dönebilirdim kızkardeşim 8.sınıfa gidyordu biz bahar gelince eski mahallemize gelmeden edemezdik.. kızkardeşimin bir sınıf arkadaşı vardı çok şeker bi kızdı adı azize onlara gidiyorduk,tam evlerinin önünde toz yağ kireç içinde birisi azizediye seslendi…ben evden çıktım anahtarıda herzamnki yerine koydum diyordu.bende başımı o yöne çevirdim..
Evet işte yüzünün tozu içinde ışıl ışıl bakan 2 ela göz gördüm başımı birkez daha çevirip bakamadım bile…ogün hep dışarıda olmak istiyordum eve gitmek istemiyordum,konuşmak dahil hiçbişey istemiyordum sadece düşünmek istiyordum..eve geldiğimde yüzümde herzamnkinden farklı bi ifade varmış gibi hissettiğim için aynaya baktım.radyoyu açtım..şarkılar sana bana yazılmış gibiydi..hepsi benim halimi anlatıyordu.içim bazen huzurlu oluyordu,amöa hep korkuyordum…kardeşime soramıyordumda.bana bişey olmuştu hasta gibiydim ama hasta değildim mutlu gibiydim ama mutlu da değildim.günlerce kendimden bile sakladım.onu içimde sevdikçe düşünüyor düşündükçe seviyordum. ne bi hayalim ne beni sevecek diye bir ümidim vardı.. huyunu suyunu bilmesem bile artık düşündüğüm ailem okulum arkadaşlarım hastanem dışında bunlardan çok farklı ve avuç içlerimi terleten,küt küt kalbimi attıran bişey vardı..
Korkuyordum kimsenin gözlerine bakamıyordum,uzun konuşamıyordum…gözlerimden aşık olduğumu anlayacaklarmış gibi geliyordu yada konuşursam sözlerimden…sanıyordumki o içimde saklı kalmalı yoksa uçup gidecek gitmedi içimden ama ilçeden taşınmışlardı artık..onu sadece 2-3kez görmüştüm oda uzaklardan.ankardan hastaneden yorgun gelsemde mahalleye gitmek isterdim hep.onların gittiği haberini aldığımda ki tepkimden kızkardeşim anlamıştı bişey olduğunu..artık saklayamazdım benm aşkım manevi bi boyuta geçmiş günüm gecem suyum yemeğim nefesim gibi olmuştu onu 1kez daha görebilmek için dualar edyordum..kardeşime anlatmam çok zor oldu.utandım hemde çok.hayatımda yaşadığım en masum en temiz sevgimi dile getirmekten utandım…musatafa azizenin abisiydi ogün öğle yemeğine gelmişti,inşaatta babasına yardım ediyomuşda…hatta ozamndan sonra nedensiz bi şekilde daha çok görüşmeye başlamıştık azizeyle.abisinden her konu açışımızda boşverin abimi keyfimi kaçırmayalım derdicanım kardeşim benim onun bi resmini alıp eve getirmişti bana nasıl mutlu olduğumu tahmin bile edemezsiniz…artık yanmdaydı yastığımda gözyaşlarım yastığımın altında ise o vardı..onlar artık ıspartadalardı babasının memleketiymiş.haber aldımki askerlik yüzünden gitmiş oraya… gene korkuyordum kazanmadığım ve hiç kazanamayacağım birisi için korkuyordum.
Telefon numarasını buldum ve cesaretimi toplayıp aradım.Bu aradığım numara amcasına aitmiş ve o çıktı.artık konuşmama gerekti ve ii akşamlar amca dedim ben Mustafa nın arkadaşıyım dedim.karşıdaki ses hep kızlar beni arıyo yok burada öle biri dedi.ben yalvarıyordum bizim durumuz farklı biz çok ciddiyiz şuan ulaşamıyorum askerede gitti dedim.amca o askerde değil hiç bişeyi yok ağlama kızım dedi.amca beni kandırdı biz yüzük bile takmıştık diye bir yalan daha söledim ve telefonu kapattık..yerimde duramıyordum ve telefonum çaldı..arayan oydu..arkadaşlar çok uzun oldu yaaa devam etmemi istermisiniz??
Aşk engel tanımayan laf anlamayan güzel ve yoğun bir duygu şimdilerde….
Ama o zaman hiç aklımda yoktu buaşk neydi?nasıl bişeydi bilmiyodum yaşım 17ydi şimdi görüyorumda o yaşdaki gençler aşk hakkında yorum yapıyor eski sevgililerini anlatıyorlar…neyse bu benim ilk kalp ağrım,heyecanım çarpıntımdı,hayatımı değiştiren dönüm noktası…2003yılı nisan ayındaydık çok iyi hatırlıyorum günlerden perşembeydi,bizim burada perşembeleri Pazar olur.ben ankaraya hastaneye gidiyordum.haftada 3gün dialize.ilçeden mesafe 68km falan sabah 6da çıkardım eve 3e 4e ancak dönebilirdim kızkardeşim 8.sınıfa gidyordu biz bahar gelince eski mahallemize gelmeden edemezdik.. kızkardeşimin bir sınıf arkadaşı vardı çok şeker bi kızdı adı azize onlara gidiyorduk,tam evlerinin önünde toz yağ kireç içinde birisi azizediye seslendi…ben evden çıktım anahtarıda herzamnki yerine koydum diyordu.bende başımı o yöne çevirdim..
Evet işte yüzünün tozu içinde ışıl ışıl bakan 2 ela göz gördüm başımı birkez daha çevirip bakamadım bile…ogün hep dışarıda olmak istiyordum eve gitmek istemiyordum,konuşmak dahil hiçbişey istemiyordum sadece düşünmek istiyordum..eve geldiğimde yüzümde herzamnkinden farklı bi ifade varmış gibi hissettiğim için aynaya baktım.radyoyu açtım..şarkılar sana bana yazılmış gibiydi..hepsi benim halimi anlatıyordu.içim bazen huzurlu oluyordu,amöa hep korkuyordum…kardeşime soramıyordumda.bana bişey olmuştu hasta gibiydim ama hasta değildim mutlu gibiydim ama mutlu da değildim.günlerce kendimden bile sakladım.onu içimde sevdikçe düşünüyor düşündükçe seviyordum. ne bi hayalim ne beni sevecek diye bir ümidim vardı.. huyunu suyunu bilmesem bile artık düşündüğüm ailem okulum arkadaşlarım hastanem dışında bunlardan çok farklı ve avuç içlerimi terleten,küt küt kalbimi attıran bişey vardı..
Korkuyordum kimsenin gözlerine bakamıyordum,uzun konuşamıyordum…gözlerimden aşık olduğumu anlayacaklarmış gibi geliyordu yada konuşursam sözlerimden…sanıyordumki o içimde saklı kalmalı yoksa uçup gidecek gitmedi içimden ama ilçeden taşınmışlardı artık..onu sadece 2-3kez görmüştüm oda uzaklardan.ankardan hastaneden yorgun gelsemde mahalleye gitmek isterdim hep.onların gittiği haberini aldığımda ki tepkimden kızkardeşim anlamıştı bişey olduğunu..artık saklayamazdım benm aşkım manevi bi boyuta geçmiş günüm gecem suyum yemeğim nefesim gibi olmuştu onu 1kez daha görebilmek için dualar edyordum..kardeşime anlatmam çok zor oldu.utandım hemde çok.hayatımda yaşadığım en masum en temiz sevgimi dile getirmekten utandım…musatafa azizenin abisiydi ogün öğle yemeğine gelmişti,inşaatta babasına yardım ediyomuşda…hatta ozamndan sonra nedensiz bi şekilde daha çok görüşmeye başlamıştık azizeyle.abisinden her konu açışımızda boşverin abimi keyfimi kaçırmayalım derdicanım kardeşim benim onun bi resmini alıp eve getirmişti bana nasıl mutlu olduğumu tahmin bile edemezsiniz…artık yanmdaydı yastığımda gözyaşlarım yastığımın altında ise o vardı..onlar artık ıspartadalardı babasının memleketiymiş.haber aldımki askerlik yüzünden gitmiş oraya… gene korkuyordum kazanmadığım ve hiç kazanamayacağım birisi için korkuyordum.
Telefon numarasını buldum ve cesaretimi toplayıp aradım.Bu aradığım numara amcasına aitmiş ve o çıktı.artık konuşmama gerekti ve ii akşamlar amca dedim ben Mustafa nın arkadaşıyım dedim.karşıdaki ses hep kızlar beni arıyo yok burada öle biri dedi.ben yalvarıyordum bizim durumuz farklı biz çok ciddiyiz şuan ulaşamıyorum askerede gitti dedim.amca o askerde değil hiç bişeyi yok ağlama kızım dedi.amca beni kandırdı biz yüzük bile takmıştık diye bir yalan daha söledim ve telefonu kapattık..yerimde duramıyordum ve telefonum çaldı..arayan oydu..arkadaşlar çok uzun oldu yaaa devam etmemi istermisiniz??