Öncelikle herkese merhaba
Hikayemi anlatacağım sonra soruma gececeğim.
Ben bebekken havale geçirmişim kaybım o zamandan beri baslamıs. farketmemis kimse o yuzden cihaz takma sansım olmadı malesef. ilkokulda yazı yazdırırlarken farketmişler kaybım oldugunu. tak tak diye basımın etini yediler . ben kabullenmiyordum. ya ben duyuyorum. ama sadece anlamıyorum diyordum. bir türlü kabullenmiyordum duymadıgımı. o yuzden takmadım. bir kere taktım kulak arkası. okulda dalga gectiler garip baktılar. kucuktum zaten 10 11 yasındaydım. cıkardım bende. ama cok garip cok basarılı bi ogrenciydim. en onde oturur hocaların dudaklarına konsantre olur oyle geçerdim hiç sınıfta kalmadım. ilkokulda takdirler birincilikler.. liseye geldim ilerlemişti kaybım. hala takmıyordum. soylemiyordum da kimseye utanıyordum. lisede de birincilikler dereceler.. turkiye zeka olimpiyatları yarısmalar onlar bunlar.. sosyal hayatım hep aktifti. sorun yasadıgımda duyamadım demeyi ogrendim utanmamaya basladım.. sonraaa üniversite geldi. bir doktora gittim. doktora demiştim ben duyuyorum ama anlamıyorum. doktor bana dediki: evet anlamıyorsun. amaaa duyamadıgın icin anlamıyosun
işte ozaman dank etti. kabullendim. takıcam dedim. aynı hastanede aynı gün aynı saat gittim psikoloji doktoruna. hüngür hüngür agladım. ben bunu takıcam ama su an cok kotuyum beni sakinleştirin dedim doktor benimle konustu kendime ozguvenimi getirdi. hatta bir kaç ilaç yazmıstı ozguven icin.
evet cihaz aldım artık cok degisti dunyam keske daha once taksaydım dedim. ama daha yeni kabullenmiştim duyamadıgımı.
şu an üniversite son sınıftayım. bölüm birincisiyim hiç ders bırakmadım. bu dort sene içinde:
dans a merak saldım.dans asistanlıgı yapıyorum. gosterilere cıkıyorum. baya ilerledim cevrem oldu.
staj yaptım bankada.. ordakilere söylemedim sorunumu. farkettiklerinde ve bana sorduklarında "evet sorunum var. seni anlamıyorum bazen işte bu yuzden. seni anlamamazlıktan geldigimi dusunme " diyorum insanlara ve gülümsüyorum.
doktorlarım beni diger engelli arkadaslara ornek gosteriyorlar onlarla konusuyorum ne kadar hayat dolusun diyorlar.. cihaz taktıgımı unuttum ben sanki normal insanmısım gibiyim. konusmamı da sempatik buluyorlar ama diksiyona gidicem o biraz düzeltiyormus..
suan isitmem 5-10 desibel ilerledi galiba.yine basa döndüm gibi cihazla bile takmadıgım zamanlardaki halimdeyim gibi.. doktorumla konusuyorm ya tamamen ilerlerle hiç duyamazsam diye. senin gibi takıntı oldu. ama doktorlar öyle şey olmaz diyorlar sen şimdiden iyiki taktın diyorlar.. cihaz degistir daha yuksek desibelli cihaza geç diyorlar..
sorunum şu.. son sınıftayım. ekonomi ogrencisiyim seneye biticek. bilginiz varmı bilmiyorum ama her alanda iş yapabilir iibf ogrencileri.bu yuzden arastırmaya basladım bize en uygun meslekler nelerdir.. fikri olan soyleyebilir mi? teşekkürler..
Hikayemi anlatacağım sonra soruma gececeğim.
Ben bebekken havale geçirmişim kaybım o zamandan beri baslamıs. farketmemis kimse o yuzden cihaz takma sansım olmadı malesef. ilkokulda yazı yazdırırlarken farketmişler kaybım oldugunu. tak tak diye basımın etini yediler . ben kabullenmiyordum. ya ben duyuyorum. ama sadece anlamıyorum diyordum. bir türlü kabullenmiyordum duymadıgımı. o yuzden takmadım. bir kere taktım kulak arkası. okulda dalga gectiler garip baktılar. kucuktum zaten 10 11 yasındaydım. cıkardım bende. ama cok garip cok basarılı bi ogrenciydim. en onde oturur hocaların dudaklarına konsantre olur oyle geçerdim hiç sınıfta kalmadım. ilkokulda takdirler birincilikler.. liseye geldim ilerlemişti kaybım. hala takmıyordum. soylemiyordum da kimseye utanıyordum. lisede de birincilikler dereceler.. turkiye zeka olimpiyatları yarısmalar onlar bunlar.. sosyal hayatım hep aktifti. sorun yasadıgımda duyamadım demeyi ogrendim utanmamaya basladım.. sonraaa üniversite geldi. bir doktora gittim. doktora demiştim ben duyuyorum ama anlamıyorum. doktor bana dediki: evet anlamıyorsun. amaaa duyamadıgın icin anlamıyosun
işte ozaman dank etti. kabullendim. takıcam dedim. aynı hastanede aynı gün aynı saat gittim psikoloji doktoruna. hüngür hüngür agladım. ben bunu takıcam ama su an cok kotuyum beni sakinleştirin dedim doktor benimle konustu kendime ozguvenimi getirdi. hatta bir kaç ilaç yazmıstı ozguven icin. evet cihaz aldım artık
cok degisti dunyam keske daha once taksaydım dedim. ama daha yeni kabullenmiştim duyamadıgımı.şu an üniversite son sınıftayım. bölüm birincisiyim hiç ders bırakmadım. bu dort sene içinde:
dans a merak saldım.dans asistanlıgı yapıyorum. gosterilere cıkıyorum. baya ilerledim cevrem oldu.
staj yaptım bankada.. ordakilere söylemedim sorunumu. farkettiklerinde ve bana sorduklarında "evet sorunum var. seni anlamıyorum bazen işte bu yuzden. seni anlamamazlıktan geldigimi dusunme " diyorum insanlara ve gülümsüyorum.
doktorlarım beni diger engelli arkadaslara ornek gosteriyorlar onlarla konusuyorum ne kadar hayat dolusun diyorlar.. cihaz taktıgımı unuttum ben sanki normal insanmısım gibiyim. konusmamı da sempatik buluyorlar ama diksiyona gidicem o biraz düzeltiyormus..
suan isitmem 5-10 desibel ilerledi galiba.yine basa döndüm gibi
cihazla bile takmadıgım zamanlardaki halimdeyim gibi.. doktorumla konusuyorm ya tamamen ilerlerle hiç duyamazsam diye. senin gibi takıntı oldu. ama doktorlar öyle şey olmaz diyorlar sen şimdiden iyiki taktın diyorlar.. cihaz degistir daha yuksek desibelli cihaza geç diyorlar.. sorunum şu.. son sınıftayım. ekonomi ogrencisiyim seneye biticek. bilginiz varmı bilmiyorum ama her alanda iş yapabilir iibf ogrencileri.bu yuzden arastırmaya basladım bize en uygun meslekler nelerdir.. fikri olan soyleyebilir mi? teşekkürler..
