Sağ Göz Darbe ve Görememe [O An]

3,5 - 4 yaşında ki bir çocuk hayattan çok bir şey anlamaz belki ama derin yaraları, sonradan hayatına mal olacak anıları çok iyi hatırlar...

Güneydoğunun saklı güzelliklerine sahip bir köyünde dünyaya geldi. O zamanlar köy yaşantısı tıpkı yeşilçam filmleri gibiydi. Köyde çoğu evde banyo yapılacak bir "hamam" yoktu. Köyün biraz ötesinde, köylülerin ortaklaşa kullandığı bir hamamımız vardı. Haftanın 2 günü sadece kadınlar giderdi oraya çoluk çocuk yıkanırlardı.

Hatırlıyorum kış bitmiş boya badana dönemi annem küçük ablama " Kardeşini al hamama götür başını yıka " dedi. Bu cümlenin ömrümden ömür götüreceğini bilmeden ablamın peşine takılıp gittim.

Hamama vardık ablam suyu ısıtıyor bende merdivenlerde oturuyor ve elimdeki küçük dal parçasıyla yere resim çiziyordum. Bir kuş sesi işittim o kadar güzel gelmişti ki bana başımı kaldırıp yukarı seyre daldım ve o an küçük bir taş parçası tam göz bebeğim öptü, o acı ve sulanma ile gözümü ovaladıkça ovaladım. Ablam koştu ne yapacağını bilemedi ve gözümü yıkamak istedi, eliyle sürekli su attı ve yıkadı. Filmlerde olur ya bir an kafanı kaldırırsın ve karanlık olur dünya, işte ben onu en ince derinliğine kadar hissettim ve sağ gözümü kaybettim.

O zamanlar küçüğüm anladığım kadarıyla anlatmaya çalıştım aileme çevreme serçe yüreği yalnızlığıyla. Hastane götüremedi babam.

7 yaşına gelmiştim o güne kadar kimse bir şey demiyordu belki bana ta ki o trafik kazasını geçirene ve yerde 15 metre sürükleyene değin...

Geçirdiğim kaza görme yetime tamamen zarar vermiş ve sağ gözümün kaymasına sebep olmuştu. Bunu aradan geçen 5 sene sonra olduğum ameliyattan öğreniyordum...

Yıllar geçti aradan görmeyen bir gözü kimse bilemez ama eğer gözünüz kaymışsa o daha fazla acı verir size. Bilirsiniz ki insanlar bir tuhaf bakar, kikirdemeler, dalga geçmeler, alay etmeler... Alır başını gider...

geçmiş olsun ama sukur etmek lazim gözünüz kaysada en azından görüyor kimseye muhtacliginiz yok.. bende az görüyorum hayatım kısıtlanıyor akşamları yada zor durumlarda birilerine ihtiyaç duyuyorum buda çok ağrıma gidiyor en azından böyle bir derdiniz yok kimseye ihtiyacınız yok benim gözler kaymiyor vede çok güzel olduğunu söylerler fakat görmüyor oyuzden insanları boşverin hayata tutunmaya bakın...

yasmenin

Temennileriniz için teşekkür ederim ama maalesef kayan gözüm görmüyor.

Hayata tutunma mevzusuna gelecek olursak, yılmadım hiç @yasmenin
Özel bir kolejde Matematik öğretmenliği yapıyorum ve mutluyum. Beni üzen sadece bazen insanların dalga geçer gibi konuşması

Werze

sizi okadar iyi anliyorumki bende anaokulu öğretmeniyim okadar dikkatli davraniyorumki goremedigimden cok aptal durumlara dusuyorum ve banada herkes alayci bir tavirla yaklasiyor salak oldugumu hissetiriyorlar. ama inanin umrumda degil tek dusundugum kimseye kimseye muhtac olmadan herseyimi kendim yapabilmek

yasmenin

Hayat bir şekilde devam ediyor hocam, yılmamak lazım.

Ben de okulöncesi öğretmeniyim.bedensel engelim var.kimsenin bana alaycı yaklastigina sahit olmadım.Hayret ettim.Demekki etrafınızda cahil insanlar var.üstelik ogretmensiniz ve size saygı duyulması gerekirken bunu yapabiliyorlar.önyargılar ile çok karşılaşıyoruz belki velilerimizden yana belki idarecilerimizden yana...Bu da bizim bir imtihanımız.

Bazı şeyler zamana kalıyor.önyargıların kırılması ve insanların sizi keşfetmesi gibi...sabırlı olmak gerekiyor.sabır ise bir şeyleri olsun diye oturup beklemek değil,olacak güzellikleri ve iyi şeyleri önceden hissetmek,olumsuzluklarin duzelecegine inanarak o yolda yürümek.

Bizler meslektaslarimiza göre her zaman bir adım ilerdeyiz.çünkü daha fazla çaba sarfettik ve daha azimliyiz.Hayata 1-0 geriden başlayıp insanlarla aynı çizgiye hatta daha da ileriye gidebiliyorsak buna saygı duyulur.Alaycilarin ya aklı kıttır ya da kıskançlıktan mütevellittir )

Kalbi güzel olan insan gözü görmese de, aynı hizada bakmasa da çok tatlı bakar, karşısındakine pozitif enerji verir. Siz de onlardansınız işte iyiki varsınız. Nice güzel yıllarınız olsun, çevreniz mi? bırakın onlar öyle olsun. Siz daima güzel kalın...

_çalıkuşu_
Yaptığım işi seviyorum hocam. Öğrenciler ve öğretmen arkadaşlar tarafından da seviliyorum "şükür". Yine de hocam bazen yolda yürürken ya da metroda eve gelirken yüzüm hep yere bakarak gelirim. İster istemez insanın dikkatini çekiyorsunuz. Kimi acınası gözle bakıyor sizlere, kimisi de alay edercesine. Dediğiniz gibi bu da bizim imtihanımız.

vetbat
Güzel düşünceleriniz için çok teşekkür ederim

Yaş 50 Sağ gözümü 2001 de kaybettim. Protez kullanıyorum. Protezime ve insanların bakışlarına alışmam yaklaşık 7 yıl sürdü. Şimdi hiç bir şey takmıyorum. Lütfen sizde takmayın zamanla alışıyormuş.

Boşver milletin bakmasını geçmiş olsun bende cihazı saklıyodum işitme cihazı çok yabancıysa bağlıyom saçımı dışarı çıkınca metrıda falan tanıdıksa açıyom saçımı

Herkesin bilmesini istemiyom bazen

Anlamayıncada mal durumuna düşüyom mecbur sölüyom

Dışardaken rahatsızsan bakışlardan böle renkli güzel gözlükler var ondan takabilin için rahat etsin maksat

Rahat edersin

Çokta önemli dğl bakmaları

çok geçmiş olsun... Allah daha kötü olaylardan korusun sizi inşallah... İnsanların bakışlarına konuşmalarına gelince: yaşım 41 ve insan yoğunluğunun çok olduğu bir Kurum da çalışıyorum... Başımı kaldırsam direk bana odaklanmış gözlerle karşılaşıyorum ya da yanındakine beni gösterenlere, işaret edenlere...Hatta bazı cahilce soru ve sözlere...Bu dışarıda da böyle çoğu zaman... Sanırım bu olay yaşadığımız sürece devam edecek Sadece belki zamanla daha az takılır olucaz bu durumlara... Ben bazen görmezden geliyorum, bazen de tepki vermemek için zor tutuyorum kendimi Neyse ki günler geçiyor bir şekilde...

Sizi çok iyi anlıyorum benimde bundan 5 sene önce kulaklarım çok iyi işitirdi taki kulak zarlarımın delik olup isitme kaybı olduğu zaman dünyam değişti şimdi birinden ameliyat oldum ama hala insan sesleri arada kısık geliyor ve bir ameliyat daha olmam gerek ömrüm hastanelerde geçiyor hamd olsun yinede

Werze Geçmiş olsun kardeşim, şükür ki diğer gözünde bir sorun yok!
Yaa oda kapansaydı!! ALLAH korusun!
Birilerine ihtiyaç duymak yaş ilerledikçe insanın daha çok zoruna gidiyor!
Rabbim, yardımcın olsun.
Geçmiş olsun.
Ona emanetsiniz..

Merhaba sizi çok iyi anlıyorum
Bende monookulerim Karadeniz'in yüksek köylerinde anlattığıniz bir ortam içinde büyürken silah tutkusuyla 12 yaşında kaybettim gözümü. Belli bir süre insanların yüzüne bakamadim.Boynum bükük taşları sayarak giderdim okula ama köyde yaşam çok güzeldi ineklerimiz köpeğimiz tavuklarimiz gözümü sorgulamiyordu hiç gitmek istemedim şehire., yurtta kalacaksın dediler lise okuyacaksın dediler gittim liseye yurt odamdan cikmadim okulda teneffüs yapmadım, kimse beni görmesin diye boynum yerde kaldırım taşlarına bakarak gittim geldim okul ile yurt arasinda.köydeki özgür hayatima hayvanlarima özellikle köpeğime kavuşmak için hafta sonunu iple çektim.Bir lise anısı anlat deseler orası bende boş, daha sonra varıyor insan farkına bu anıların doldurulamayacağına insanda derin yaralar açtığına.

Sonra lise bitti gerçek dünyadan habersiz bana dediler sınava gireceksin üniversite okuyacaksın belki bana acidiklatindan, belki köylerde bu yapamaz diye düşündüklerinden, belki kafalarından atmak için dershaneye yazdirdilar.Yine şehirde kuytu köşelerde içine kapanık geçen bir hayat bildiğim soruları bile parmak kaldırıp cevaplayamaz haldeydim biri bana birşey sorsa iki kelimeyi bir araya getirip konuşamaz yüzüne bakamazdim aklimdaki bana dediklerini yapmak ve köye hayvanlarima kavusmakti.Sinavdan sonra ailemle seferber olan beni dershaneye bedavaya yazdıran müdür yardimcilari çağırdı beni yine gerçek dünyadan bı haber babamla gittim sana veterinerlik yazalım tek tercih dediler çok sevindim hayvanlarima kavusabilecektim. Bu kadar yazabildim kusura bakmayın