Benim günde 12 (on iki) tane ilaç içen. 30 senedir çok ağır okb’li bir arkadaşım var. O ilaçları file versek ayağa kalkamaz! Ama kardeşim kendini öyle iyi tanıyor, her şeye rağmen öyle akıllıca idare ediyor ki, bilmeyen hayatta inanmaz böylesi ağır bir teşhisi olduğuna.
Bence işin nirvanası bu. İlaç bir yere kadar, ama sonrası kişinin kendini bilmesine, bütün aksiliklere rağmen sendelediğinde kalkabilmesine bağlı. Tabii ki bunu ahkam keserek söylemiyorum. Herkes yapamaz. Ama işte, bumolduğunda, işte o zaman daha sıradan bir gündelik yaşam oluyor demek.